به وبلاگ نجد خوش آمدید

رقیه جان مرا ببخش که جسارت کردم و خواستم شکوه تو را،

در قالب واژه‏های زمینی به تصویر کشم!

مگر می‏شود تو را نوشت؟

تو همانی که در شام حماسه آفریدی، آسمان و زمین را به تحسین واداشتی.

 تو همانی که بعد از حسین لحظه ای آرام  وقرار

نداشتی! تو همانی که در بحبوبه ی بارش تیر و سنگ به دنبال حجاب خویش بودی!

نه! بگذار خاموش شوم که هرگز قادر به گشودن سرّ خدا نیستم!

بگذار تو را به اندازه درک خودم دوست بدارم؛ آن قدر که در قلب کوچک من جای شوی!