یا رقیه
08 تیر 1392 توسط غلامی
رقیه جان مرا ببخش که جسارت کردم و خواستم شکوه تو را،
در قالب واژههای زمینی به تصویر کشم!
مگر میشود تو را نوشت؟
تو همانی که در شام حماسه آفریدی، آسمان و زمین را به تحسین واداشتی.
تو همانی که بعد از حسین لحظه ای آرام وقرار
نداشتی! تو همانی که در بحبوبه ی بارش تیر و سنگ به دنبال حجاب خویش بودی!
نه! بگذار خاموش شوم که هرگز قادر به گشودن سرّ خدا نیستم!
بگذار تو را به اندازه درک خودم دوست بدارم؛ آن قدر که در قلب کوچک من جای شوی!