به وبلاگ نجد خوش آمدید

ای که دستت می رسد کاری بکن             پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

نام نیکو گر بماند زآدمی                            به کز ماند سرای زرنگار

آدمی را عقل باید در بدن                       ورنه جان در کالبد دارد حمار

گنج خواهی در طلب رنجی ببر             خرمن ار می بایدت تخمی بکار

شکر نعمت را نکویی کن که حق                دوست دارد بندگان حقگزار

لطف او لطفیست بیرون از عدد          فضل او فضلیست بیرون از شمار

نام نیک رفتگان ضایع مکن                           تابماند نام نیکت بر قرار

با بدان بد باش و با نیکان نکو             جای گل ؛گل باش و جای خار خار

دیو با مردم نیامیزد مترس                       بل بترس از مردمان دیو سار

ای که داری چشم عقل گوش وهوش           پند من در گوش کن چون گوشوار

«سعدی»

یک: بعد اعتقادی

بی تردید «اعتقاد» بنیان اصلی زندگی انسان است و آنچه در میدان عمل محقق می شود؛به ساختار اعتقادی مربوط است.اگر

آدمی از اعتقاد صحیح و منطقی برخوردار باشد،در عمل گرفتار تناقص،بی هدفی و سردرگمی نخواهد شد و از همه فرصت 

عمر خود،برای ساختن شخصیت انسانی و الهی اش بهره خواهد گرفت.البته این اعتقاد باید سازنده،حرکت آفرین و هویت

بخش باشد و در همه فراز و نشیب های زندگی ،مسیر درست و هموار را برای آدمی بگشاید.

1-2شناخت امام ،شرط اسلام واقعی

شیعه و سنی به اتفاق از پیامبر نقل کرده اند:

هر آیینه هر کس بمیرد و حال آنکه امام خود را نشناخته باشد،به مرگ جاهلیت مرده است.بر این اساس شناخت امام شرط

اسلام است و اگر کسی بی شناخت امام بمیرد،گویا از اسلام بی بهره بوده است،هر چند مناسک و اعمال اسلامی را انجام

داده باشد.«امامت»شاهراه بندگی خداست و آنکه در این صراط مستقیم قرار گرفته ،کارها و اعمالش در مسیر

درست؛منطقی و عاقبت به خیری واقع شده است،و گرنه آن اعمال ره به جایی  نبرده و کمالی برای او نخواهد آورد.امامت

ستون اصلی خیمه اسلام است که اعمال اسلامی وابسته به آن است.(انتظار1-روح الله شاکری زواردهی)

از سنگر دوید بیرون. بچه ها دور ماشین جمع شده بودند. رفت طرفشان. گفتم« بیا پدر جان. اینم حاج حسین.» پیرمرد بلند شد،

راه افتاد. یک دفعه برگشت طرف من. پرسید « چی صداش کنم؟» گفتم « هرچی دلت می خواد.» تماشایشان می کردم.

حاجی داشت با راننده ی ماشین حرف می زد. پیرمرد دست گذاشت روی شانه اش. حاجی برگشت، هم دیگر را بغل کردند.

پیرمرد می خواست پیشانیش را ببوسد، حاجی می خندید، نمی گذاشت. خمپاره افتاد. یک لحظه، همه خوابیدند روی زمین.

همه بلند شدند؛ صحیح و سالم. غیر از حاجی.اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک.

بنا به روایتی خیام، حسن صباح و خواجه نظام الملک بهسه یار دبستانی معروف بوده‌اند که در بزرگی هر یک به راهی رفتند.

حسن رهبری فرقهٔ سماعیلیه را به عهده گرفت، خواجه نظام‌الملک سیاست‌مداری بزرگ شد و خیام شاعر و متفکری

گوشه‌گیر که در آثارش اندیشه‌های بدیع و دلهره و اضطرابی از فلسفه هستی و جهان وجود دارد.

برپایه داستان سه یار دبستانی این سه در زمان کودکی با هم قرار گذاشتند که هر کدام اگر به جایگاهی رسید آن دو دیگر را

یاری رساند. هنگامی که نظام‌الملک به وزیری سلجوقیان رسید به خیام فرمانروایی بر نیشابور و گرداگرد آن سامان را پیشنهاد

کرد، ولی خیام گفت که سودای ولایت‌داری ندارد. پس نظام‌الملک ده‌هزار دینار مقرری برای او تعیین کرد تا در نیشابور به او

پرداخت‌ کنند.

چنان که فروغی در مقدمهٔ تصحیحش از خیام اشاره کرده‌است این داستان سند معتبری ندارد و تازه اگر راست باشد حسن

صباح و خیام هر دو باید بیش از ۱۲۰ سال عمر کرده باشند که بسیار بعید است. به علاوه هیچ یک از معاصران خیام هم به این

داستان اشاره نکرده‌ است.